Sensizliği Sevmeye Alıştım Ben

Ellerin uzak ellerimden,
Bakışların daha donuk eskisinden,
Sevmediğini bilirdimde bu nefret neden?
Fazla mı geldi sana sevgim?
Yoksa hiç mi belli edemedim?
Nedir seni bana böyle sevdiren,
Nedir beni senden böyle nefret ettiren?...

Bundan sonra sevmesende olur zaten,
Yokluğunla yaşamaya,
Sensizliği sevmeye alıştım ben...
İçimdeki acıları kanatmaya,
Kalp atışlarımı hızlandırmaya;
Tekrar yokum ben....

Giderken bir daha gelmiyeceğim demiştin,
Yalvarışlarımı yanıtsız,
Gözyaşlarımı ıslak bıraktın sen...
Hiç mi görmedin bendeki yüreği,
Hiç mi belletemedim sana sevgimi?
Bundan sonra gitsende yabancı yüreklere,
Kim sever seni benim sevdiğim gibi?

Veda edipte bana;
Atarken beni yanlızlığa,
Dönüpte arkana bakmadın ya...
Şimdi gittiğin o yoldan dönüp gelsende,
Ben yokum bıraktığın yerde...
Sana bedduam yok, olmazda bundan gayrı,
İnşallah mutlu eder seni,
Benim dokunmaya kıyamadığım tenine dokunan eller...

İnşallah bulursun seni benim kadar sevicek birini,
Koynuna giren herkezi sanma aşkından deli...
Kaybolup gidersen onun bunun altında,
Sonra olursun onun bunun çocuklarına ana...
Senin için tek bir kötü dileğim yok hayatta,
Biri seni sevdiğinde değerimi anlarsın inşallah...

Sana benden son bir nasihat,
Bana yaptıklarını yapma başkasına,
Yoksa herkes ben değil,
Alet olursun yatak odası oyunlarına...
Adın çıkınca dokuza,
Ne etsende fayda etmez soyadını yüceltmeye...