Ne ‘Biz’ Olabildik Ne de ‘Biz’ Olamadık..

Ne birlikte olmayı becerebildik,
Ne de ayrılmayı…
Belki bir sonbahar akşamında,
Belki kışın dondurucu soğuklarında seviştik ağaç altlarında…
Ama sen beni anlayabildin,
Ne de ben sana kendimi anlatabildim.
Bedenlerimiz birlesti, kokularımız karıştı tenlerimize,
Ama biz; biz olmayı beceremedik…
Şimdi ya senin gitmen gerek,
Ya da benim bu şehirden…
Ne kadar uzaklaşsakta hatıralarımızdan,
Ne sen unutabilirsin,
Ne de ben…
Ve ben terketmeyi seçiyorum bu şehri,
Çunku gidenler çabuk unutulur derler,
Bu yuzden sana kolaylık sağlıyorum…
Çunku biz beceremedik;
Ne birlikte olmayı, ne de ayrı kalmayı…
Şimdi yırt at butun resimlerimizi,
Unut birlikte dinlediğmiz şarkıları,
Gittiğimiz kafelere gitme,
Benim için ‘o bir serefsiz di, çekip gitti’ de mesela…
Suçla beni,
Kötüle bütün ortak arkadaşlarımıza…
Ben razıyım beni unutmana…
Ama ben her zaman yureğimin en sol tarafında seni,
Aklımın her köşesinde hayalini,
Bedenimin her zerresinde tenime karışan kokunu,
Unutmicam asla…
Giderken sana veda bile etmicem mesela…
Kötü olan ben,
Ama ‘kaybeden iyi’ sen ol diye…
Şimdi gidiyorum artık,
Senden ve buram buram sen kokan,
Her köşesinde seviştiğimizi hatırlatan,
Bu şehirden gidiyorum…
Çunku biz beceremedik;
Ne ‘biz’ olmayı, ne de ‘biz’ olmamayı…