Kafiyeler ektim kağıtlara tonlarca,
Tonlarca gözyaşımla suladım biriktirdim, büyüttüm, cümleleri...
Sevdiğimden değil seni,
Belki özlediğimden gözlerini...
Belki de gülüşüne doyamadığımdan dolar gözlerim...
Kim ne diyor hakkımda bilmiyorum,
Kimine göre serseri,
Kimine göre aşk'ından ayyaş olmuş bir şairim...
Belki de deliyimdir,
Senin gibi sevmesini bilmeyen birini sevdiğimden beri...
Aşkına adadım tüm benliğimi,
Yaktım yıktım gurur denen aşk karşıtı illetimi...
Önüne serdim herşeyimi,
Geri çevirmedin sunduklarımı sahiplendin tüm duygularımı...
Çok bekledim gittiğinden beri geri gelmeni,
Geri gelmesen geri verirsin sandım benden gasp ettiklerini...
Duygusuz kaldım sensiz kaldım da;
Sensizliğe alışamadım,
Aşk şehrinin sessiz sokaklarında...
Dayanamıyorum yokluğuna,
Alışamıyorum sensizlik illetinin bu acısına,
Koysan başını omzuma;
Uyuya kalsan ölene dek, yanıbaşımda...
Yokluğunda döktüğüm gözyaşlarımı,
Senelerce akıtırım bifiil huzurunda...
Gerekirse kırmızıyada boyarım,
Gözyaşlarımı damla damla...
Tarifi yok bendeki sen sevgisinin,
Sev diye ısrar edemem ki; hiç 'sev beni' demedim...
Yanımda olmandı tek beklediğim...
Ne sevgini istedim ne de nefretini,
Ben hayatım boyunca birgün benim olmanı bekledim...
Dönmeyi bilemedin bari 'gel' demesini öğrenseydin,
Hiç mi görmedin geceleri seni nasıl özlemişim...
Kör olan bendim bu aşk girdabında,
Ben senin içindeki o küçücük ateşi gördüm bu kör oluşumla...
Hangimiz yanıldık, hangimizdi esas kör olan?
Sevgimi göremeyen sen mi?
Yoksa sende gördüğünü sevgi sanan ben mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder