Herşeyim Sende Benim

Sen hiç uyumadan, 
Sabahlara kadar onu düşünebilir misin?
Ya da geceler boyunca,
Ona hitap eden şarkıları söyleyebilir misin bağıra bağıra?
Onun yokluğuna alışmak için;
Kendini feda eder misin her gece kafa yapan maddelerin varlığına?
Yaşayabildiğim kadar anlatamadığım bu acımı,
Yaşamaya katlanabilir misin her gün, her gece?
Sen el bebek gül bebek büyütülmüş narin bir bebek gibisin...
Ne sevmeyi öğrenebilmişsin,
Ne de sevilmeyi öğrenebilmişsin...

Sen hiç ağladın mı onun adını duyduğun her an?
Gözlerin düşüncelerine isyan edercesine,
'Bırak artık onu düşünme' dercesine,
Yağmurlarını yağdırdı mı ton ton yanaklarına?
Ve burnun, gök gürültüsü baabında eşlik ettimi göz kapaklarının yağmurlarına?...
Onun çekip giderken ki hayali gözlerine yansıdığında,
Ellerin saçlarını yoldumu tel tel?
Ya da dönüp baktığında onunla geçirdiğin günlere,
Bir tek bile kötü anı hatırlayamadığın için kızıp sinirlendin mi kendine?
Susmasını öğrenememişsin sen aslında,
Hep sustuğunu sanardında...
Pabuç kadar dilini saklayamazdın ki;
Doğru söyleyemediğin gibi, söyleyenide sevemezdin...

Sen hiç onu üzdüğün için pişmanlık duydun mu yüreğinde?
Bir kez daha yandımı canın?
Bıçak saplanmış gibi en derinlerine...
Ölüm nedir bilir misin sen?
Ya da yaşarken ölmeyi?
Onsuz yaşamak nedir bilir misin sen?
Eminim ki yine ukalalık eder, bilirim dersin...
Sen duygusuz, vefasızın birisin...
Sen sensiz yaşamayı nerden bilebilirsin ki?
Her aynaya baktığında görebildiğini,
Her istediğinde dokunabildiğini nasıl özleyebilirsin?
Sen ne özlemeyi bilirsin,
Ne de özleniyor olabilmenin değerini...

Utanmazsın belki sorarsın yine,
''Neden seviyorsun beni?'' diye...
Dur sen yorulma sevdiğim ben cevap vereyim,
Sana ne verdiysem aldın,
Duygularımı, umutlarımı, hasretlerimi...
Neyim var neyim yoksa sende benim,
Bir ara 'canım' dedim sana,
Onuda sana verdim sandın,
Canımı da alıp benden kaçtın...
Yani sevdiğim;
Herşeyim sende benim...
Sende birazcık seviyorsan eğer;
Bu aşk bekletmeye mi değer?

//Ahmet Çağatay