Kanamaktan kabuk tutmuş yaralarıma ol diye melhem...
Geceleri sildim gözlerimden,
Güneşim,saydım seni, kimi zaman yüzüne bile bakamadım, ateşinden...
Zamanı bile harcadım uğrunda,
Gözlerindeki parlaklığı ömrüm boyunca göster diye bana...
Şimdilerde bomboş ellerim ne harcıyacak birşeyim,
Ne de uğruna harcanacak ''sen'' varsın...
Ayrıldığımızdan beri kalplerimiz,
Özlediğim her an durduruyorum zamanı...
Çünkü; artık ne biz olabiliriz
Ne de; sen ve ben...
Ben senin kılığına bile dokunamazken,
Sen beni bile harcadın kendin için...
Farkındaydım olanların,
Farkındaydım yüzündeki maskenin...
Ama o son sözlerin mıh gibi aklımda hala,
Neydi bizim derdimiz bizim bile bilemediğimiz,
Oysa her ilmiğini bizim döşediğimiz,
Yarım kalan bir dokuma örneğiydi ilişkimiz...
Bunlar değildi aslında söylemek istediklerim,
Kim dinler ki içimi dökmek istediklerimi,
Hani derler ya, anlatılmaz yaşanılanlar,
Anlatan olsada; anlamaz yaşamayanlar...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder