Tükenmez Kalem Tükendi...

Kaç yaprak kaç satır harcadım
İçimdeki seni anlatabilmek uğruna
Tükenmez dediğim kalem bile tükendi artık
Satırlarca ağlaya ağlaya akıttı mürekebini
Bir adın kaldı aklımda
Derin acı ve sızılarımı hatırlatan
Bir de "hiç ayrılmicaz" derkenki silüetin var hatırımda...

Yeni yeni tanıyormuşum meğer insanları
Yeni öğreniyormuşum sahte sözleri ve kahpelikleri
Oysa sevilmeyi, sahiplenilmeyi öğrendim sanmıştım seninle,
Hayata yenilmemeyi
Gözlerini gördüğümde gülebilmeyi 
Öğreniyorum sanmıştım seninle...

Kimler neler söylemişti de,
Yokluğunun nasıl acı verdiğini kimselere diyememiştim
Herkes seni bilirdi de
Haysiyetsizliğini bir ben görememişim
Şimdiler anlıyorum insanlara güvenilmemesi gerektiğini
Yeni yeni öğreniyorum
Sevdikçe sevilmiceğini...

Yüreği yandıkça pişiyor insanoğlu
Pişdikçe anlıyor ne kadar iyi olursan o kadar s....ceğini
Küfür etmek istemezdim bende ama
Küfürün bile hafif kaldığı insanlıklarla dolu bu dünya
O yüzden şimdi her şerefsize
Şerefsizce bir elveda.
Sevgi yerine verdiklerin kalsın yataklarda o piçin altında
Ben yokluğunu yaşarım 
Hayalimde masum sen ruhuyla...