Alışamadım Sensizliğe...

Alışkın değilim seninle konuşmamaya,
Sensizliğe alışkın değilim...
Alışabilceğimi de sanmıyorum...
Dudaklarımda tadın burnumda kokun oldukça,
Sensiz yapabiliceğimi sanmıyorum...

Başkasına ait olduğunu bilmek bile,
Vazgeçiremiyor beni senden...
Ne yapsam bilemiyorum...
O yüzden dumana sarılıyorum her aklıma gelişinde...
Bir tek o zaman hatırlamıyorum seni,
O da hayalinin benimle oluşunun sebebi...

Yok başka çare bu aşkıma,
Yazık ettin gönlümdeki tahtına...
Birazcık fedakarlık edebilseydin şu rahat halinden,
Bu özleme katlanmazdık birbirimize bu kadar yakınken...

Belki de yanlışı ben yapıyorum;
Bu kadar çok sevip sahiplenerek...
Belki de sen haklısın...
Hoşuna gitmiyor sevilmek...
Seni sevmenin cezasını ağır ödüyorum,
Sensizliği tüm acısıyla içimde yaşıyorum...

Sen sevmiyorsun diye sevmeyi,
Şimdi senden vazmıgeçmeylim?
Peki bu acıyı bana daha ne kadar yaşatabilirsin?
Sonu gelicekmi bu sensizliğin?
Yoksa sonum mu olucak, bana bıraktığın sensizliğin?
Alışamadım alışamam sensizliğe...
Sessizliğine...